Khe Sanh’dan sonra amacımız Ninh Binh’e gitmekti ama iki şehir arasındaki mesafe 500 km’den fazla olunca ikiye bölmek zorunda kaldık. İlk gün Khe Sanh – Thanh Ky arasını gittik. Yol yine muhteşemdi.

Ara ara çay tarlalarından geçtik.

Yolun Thanh Ky’e kadar olan kısmı Ho Chi Minh Road’dan gidiyordu. Yine iyi bir yol kalitesi yine muhteşem manzaralar eşliğinde yol aldık.

Vietnam’da otoyolda giderken bile buzağısını güden insanlar görmek mümkün. Her yer tarım alanları ile dolu. Haliyle her yerde de tarlalarında kullandıkları buzağılarla karşılaşma imkanı var.

 Yine bol bol mezarlık gördük. Bu sefer tarla içine yapmışlardı mezarlıkları.

Yolda mola için durduğumuz bir yerde yanımıza bir adam geldi ve bizi masalarına davet etti. Meğer yakınlardaki bir köyün lisesinin öğretmenleriymişler. Öğle yemeği için bizim durduğumuz yere gelmişler. Buranın tavuğu meşhurmuş belli ki. Masa tavukla ve pirinç çorbasıyla doluydu. Hemen bize birer tabak hazırlayıp ısrarla yedirdiler. Bira da ikram ettiler ama yoldayız diye içemedik yine. Kendileri kutu kutu birayı götürmüştü biz masalarına gidene kadar. Yemekten sonra okula gidip derslere devam edeceklerdi 🙂

Öğleden sonra Thanh Ky’e vardık. Burası Ho Chi Minh Road‘ın bittiği ya da diğer bir yönden bakarsak başladığı yer. Tam sıfırıncı kilometreye de anıt koymuşlar. O kadar cefasını çektiğimiz, sefasını sürdüğümüz yolun anıtında bir fotoğrafımız olması gerekiyordu mutlaka 🙂

Gece de tam o anıtın karşısında KM0 adlı otelde kaldık. Geceliğine 14 usd ödedik ama açık ara şimdiye kadar kaldığımız en iyi yerdi.

Gece yemek yemeye çıktığımızda ise tam bir hayal kırıklığı yaşadık. Her yer kapanmıştı. Uzun bir süre yürüyüp ara sokakların birinde pho bulup yedik. Zaten benim midem ağrıyodu, keyfim pek yerinde değildi. Otelde vakit geçirmek yapılabilecek en iyi şeydi.

Gece boyu mide ağrım devam etse de konforumuz iyi olduğu için gece dinlenebildim. Yolda öğrendiğimiz bir şey de ne kadar düşük maliyetli gezmeye çalışsak da hastalık durumunda daha fazla para ödeyip maksimum konforu sağlamanın önemi oldu.

Seyahat ederken hayat hep toz pembe değil ne yazık ki. Thanh Ky’de de bunun bir örneğini yaşadık.

Sabah ağrım hala geçmemişti ve iki büklüm olmuştum. Daha fazla oyalanmayıp hastaneye gittik. Neyse sıra yoktu ve acilden hemen giriş yapabildik. Bizi gören doktorlar hemen kikirdemeye başladı. Normalde “ulen ben burada iki büklümüm sen gelmiş bana gülüyorsun” diyerek sinirlenmek pek mümkünken insanların şekerliği kızmamıza engel oldu. Gülüyorlardı çünkü Doktor İngilizce bilmiyor, ben Vietnamca bilmiyorum ve anlaşmamız gerekiyordu. Google translate kullana kullana rahatsızlığımı anlattım. O da benzer şekilde cevap verdi ve en son elimde 5 çeşit ilaçla tüm ilaçlara 8 usd ödeyerek hastaneden çıktım.

Yolun geri kalanını ilaçlar eşliğinde ağrılı bir şekilde Ninh Binh’e kadar tamamladım. Neyse ki ilaçlar hemen etkisini gösterdi de bir günde ağrı kesildi.
 Genel olarak yolun tadını pek çıkartamamış olsam da çılgın Vietnam taşımacılık tekniklerini fotoğraflamaktan kendimi alamadım. 🙂

Yolda ufak tefek tatsızlıklar yaşayabiliyoruz ama bir şekilde atlatıyoruz işte. Bize hep “yolda başınıza bir şey gelmiyor mu? hastalanınca ne yapıyorsunuz?” gibi sorular geliyor. 9 aylık seyahatimizde yaşadığımız ilk hastane deneyimi oldu bu. Onun dışında farklı zamanlarda bir sürü rahatsızlık da yaşadık. Hep doktor arkadaşlarımızla bağlantıya geçtik. İnsan çok uzakta olsa bile tandığı birinin desteğine ihtiyaç duyabiliyor.

Siz hiç yolda hastalanıp yabancı bir ülkede hastaneye gitmek zorunda kaldınız mı?

Gülen