Iquitos‘tan sonra gitmek istediğimiz yer Brezilya’nın Amazonlar’daki dev şehri Manaus‘tu. Manaus’a gidebilmek için önce Brezilya’nın Tabatinga şehrine gidip oradan da Amazon Nehri üzerinde kargo gemisi ile seyahat etmemiz gerekiyordu. Daha kolay bir yol olan uçak yolculuğu ise keyifsiz ve macerasız olacaktı.

Önce Iquitos’tan hızlı teknelerle Peru’nun Santa Rosa de Yavari şehrine geçtik. Burası alında Tres Fronteras adı verilen üçlü bir sınır bölgesi. Brezilya’nın Tabatinga şehri, Peru’nun Santa Rosa de Yavari şehri ve Kolombiya’nın Leticia şehri üçlü bir sınırı paylaşıyor.

Peru’dan çıkışımız minicik bir ofiste yapıldı. Buradaki görevli kadın demez mi “sizin vizeniz geçerli değil, kendi ülkenizden almanız gerekirdi” diye. Bütün ülkeyi gezip bitirmişiz çıkarken mi sorun oluyor vize???? Neyse bir şekilde ikna ettik ve geçtik. Bu arada bizim gezdiğimiz dönemde (2010) Peru Türk vatandaşlarından vize istiyordu. Biz de vizemizi Buenos Aires’ten almıştık.

Peru’dan çıktıktan sonra Tabatinga’ya gittik. Aslında burada pasaportlarımıza Brezilya giriş kaşesi bastırmamız gerekiyordu fakat ofis kapalı olduğu için ertesi güne kaldı.

Tabatinga Amazonlar’ın artık iyice içinde olduğu için sıcaklık ve nem felaketti. Neyse ki otel odamızda klima vardı. Otele eşyaları atıp Kolombiya tarafına geçtik. Bir kaç saatliğine de olsa Kolombiya topraklarına ayak basmış olduk böylece. Üçlü sınır komik bir durum. Hop Brezilya’da hop Kolombiya’da olabiliyorsunuz. Dolar bozdurmak için mesela Kolombiya tarafına geçiyorduk, kur orada daha iyiydi. Gidiş geliş için de yürümek de mümkündü motor taksilere binmek de. 

Gece Tabatinga’ya dönerken şehirde elektriklerin kesik olduğunu farkettik. Klimasız kalacak olmamız o kadar sinirimi bozdu ki, bu gece kesin öleceğiz sıcaktan, diye ağlamaya başladım. İlk defa sıcak yüzünden gerçekten öleceğimi düşünüyordum. Neyse ki bir kaç saat içinde elektrikler geldi.

Kargo Gemisi Hazırlıkları

Ertesi günümüzü kargo gemisi bileti ve yolculuk alışverişi ile geçirdik. Kargo gemisi yolculuğu 4 gün sürecekti. Yatak olarak hamak kullanmamız gerekiyordu. Şehrin her yeri hamakçı kaynıyor zaten. Gidip güzel güzel hamaklarımızı ve bağlayacağımız ipleri aldık. Bir de geminin pek güvenli olmayacağı söylenmişti o yüzden kocaman bir zincir aldık çantalarımızı bağlamak için. Yolculuk sırasında ise aslında o kadar güvensiz olmadığını, biraz fazla pimpirikli davrandığımızı farkettik.

O dönemde bu yolculuğu yapan pek insan yoktu, bloglar zaten yoktu. Bilgiye ulaşmak gerçekten zordu. Couch Surfing üzerinden bu yolculuğu yapmış insanları bulup onlarla iletişime geçerek bir kaç şey öğrenebilmiştik ancak.

Gelelim Amazon Nehri kargo gemisi yolculuğuna.

Gemi her gün yok. Bir iki gün Tabatinga’da beklememiz gerekti. Gemiye binmeden önce çantalarımız hem görevliler hem de köpekler tarafından arandı. Özellikle Kolombiya’dan gelme olasılığı yüksek olan uyuşturucu ticareti yüzünden sıkı davranıyorlardı. 

Gemiye biner binmez herkes hamaklarını bağlamaya başladı. Bizim hiç hamak bağlamışlığımız yok, başta zorlandık ama yerliler sağolsun halloldu kısa sürede. Tüm hamaklar bağlanınca ortam rengarenk, çok güzel bir hal aldı.

Geminin üst katında hamaklı yolcular, alt katında ise kargolar vardı. Kargo da tamamen muz ve biradan oluşuyordu. Brezilyalılar bira içmeyi gerçekten seviyorlar.

Yolculuk sırasında 4 gün boyunca 3 öğün yemek servisi yapıldı. Sanırım artık uygulama değişmiş, yemekler satılıyormuş. Teknede duş ve tuvaletler neyse ki temizdi. Aksi taktirde 4 gün pis tuvaletli ortam çekilmezdi.

Gemi Amazon Nehri üzerinde ilerlerken ara sıra bazı köylerde durup yolcu aldı. Bu duraklamalarda iskele cümbüşe dönüyor, her yeri satıcılar dolduruyordu. Biz de biraz meyve sebze ve iki tane de plaj havlusu almıştık. 

Bu duraklamaların dışında tekne hayatında yapılacak hemen hemen hiç bir şey yoktu. Hatta öyle ki yanımdaki kitabı bitirip tekrar baştan okumuştum. Tabi o dönemde Kindle teknolojisi de yok, basılı kitaba mahkumduk.

Bizden başka sadece 4 tane turist vardı. Gerisi Amazonlar’da yaşayan yerli halktı. Bizde de Portekizce olmadığı için yerlilerle pek muhabbet etmemiştik. Diğer turistlerle takılmıştık. Teknenin üst katı kantinin olduğu bira-muhabbet-müzik üçlüsünün yaşandığı yerdi. Bir de muhteşem güneş batışlarını izliyorduk. 

Amazon Nehri dev bir okyanus gibi adeta. O kadar geniş ki.. Kıyıya yaklaştığımız yerlerde görüntüler şöyleydi.

Hamakta yatmaya alışkın bünyeler olmadığımız için başta zorlansak da bu konuda uzmanlaşmış yerlileri örnek alarak hamağa çapraz yatınca rahat edildiğini farkedip mışıl mışıl uyuduk geceleri.

Bir de üzücü olay yaşadık. Teknede tanıştığımız kızlar Kolombiya tarafından geliyorlardı ve orada bir kaç gün orman içinde trekking yaptıklarını söylemişlerdi. Sıtma ilacı kullanmıyorlarmış. Bolca da sivrisinek ısırığına maruz kalmışlar. Bu kızlardan biri sıtma oldu yoldayken. Neyse ki son gün oldu. Teknedeki doktor kıza serum verdi ama Manaus’a yanaştığımızda kıyıda kızı almak üzere ambulans bekliyordu ve kız gri bir şekilde iki kişinin yardımı ile tekneden inebildi.

Biz Amazonlar’a girmeden önce sıtma ilacı kullanmaya başlamıştık. Risk alınacak bir şey değildi. Hatta ilaçla yetinmeyip Amazon Nehri civarında olduğumuz süre boyunca uzun kollu kıyafetler giyip %40 deet oranına sahip sinek kovucular kullanmıştık.

4 günün sonunda enteresan bir deneyimi tamamlamış olarak Manaus’un dev limanına yanaştık. Bir nehir üzerinde bu kadar büyük bir limanın olması çok garip gelmişti. Tekneden indiğimizde hala sallanıyorduk…

Gülen